,,Po wybuchu II wojny światowej ks. Karol Wojtyła wzywał Go na ratunek dla Narodu i Kościoła w II Rzeczypospolitej Polskiej: „O Zbawco, krusz kajdany”, i wierzył wbrew nadziei „na nieśmiertelne trwanie. Niechaj na dzwonach bije młot Twe wielkie Zmartwychwstanie” Polaków i Polski. W wielu encyklikach społecznych Następca św. Piotra z Wadowic miał odwagę i męstwo kroczyć po drogach ludzi cierpiących i inspirować cały Kościół jako Corpus Christi Mysticum do upomnienia się o człowieka pokrzywdzonego, uprzedmiotowionego, skazanego na śmierć, ponieważ zrozumiał, że prawdziwy Mesjasz jest „Drogą” prowadzącą wszystkich ludzi do Nieba. Skoro „wszechświat wyłonił się ze Słowa i do Słowa też powraca” właśnie za pośrednictwem tegoż zbawiającego Boga-Słowa. Dlatego miarą człowieczeństwa dla młodego Karola była „Myśl” Pana, w której tak chętnie „przebywał” i z którą się jako ojczyzną bytu w ogóle utożsamiał. Tylko w niej mógł być sobą i u siebie.''
TAJEMNICA SWIETOSCI JANA PAWŁA II